Pas toen we Felix écht niet meer zagen tussen het gras op de boomgaard, wisten we dat we drastischere maatregelen moesten nemen. De zeis werd samen met haar romantiek opgeborgen, het plan om de weide twee keer per jaar door een boer te laten maaien lieten we varen. Welkom, zitmaaier! En zo was de grootste aankoop voor de tuin een feit. ’t Mag toch iets zijn, hé, voor moederdag. 😉 Het had wat voeten in de aarde om het ding geleverd te krijgen maar aan enthousiasme langs onze kant alleszins geen gebrek. We hebben vanaf nu de vrijheid om zelf te bepalen welke stukken we afrijden en welke stukken we…