Een stekelige affaire…🌵
De tuin ging vreemd.
Onze zoon Felix was lange tijd ernstig ziek dus bleven we de voorbije jaren meestal in eigen tuin. Toen we eindelijk groen licht kregen van de dokters, boekten we vol enthousiasme een tripje naar warmere oorden.
Hallo, Lanzarote! Het meest noordelijke van alle Canarische eilanden en een absoluut pareltje. Weinig neerslag, veel zon, een stevige zeewind, ruwe bergen en vulkanische grond.
Wie zou denken dat in dit dorre landschap niets groeit, is mis.
Mossen, lage doornstruiken en vetplantjes zorgen voor een bescheiden groene toets. En jawel: er zijn ook cactussen.
Ik had nooit veel met cactussen. Ik vond het altijd eerder saaie kamerplantjes. Voor mensen die geen andere plant kunnen houden. Klein en venijnig, met al die irritante stekels. Zeker dus geen hoogvliegers, voor mij…
Maar de buitenbeentjes hier, zijn de sterren daar. Wij dus naar Guatiza om de cactustuin te bezoeken. Wisselend enthousiasme bij mijn reisgezelschap maar cactussen van een paar meter hoog wil ik wel gezien hebben!
De Jardín de Cactus werd ontworpen door Cézar Manrique, die als architect een grote stempel op het eiland drukte. De tuin telt meer dan 7000 cactussen in alle mogelijke formaten. Ja, er liepen veel ouderen van dagen. En ja, de tuin was kleiner dan verwacht.
Maar ik vond het toch best indrukwekkend. En er zijn volgens mij ook niet veel plaatsen ter wereld waar je je prachtig kind kan fotograferen met een cactus die minstens dubbel zo groot is. 😉
En ik geraakte ook een beetje geïnspireerd, vrees ik. ☺️
Er kan hier namelijk altijd nog een plantje bij. Nee, ik heb mijn mesje niet bovengehaald in de cactustuin zelf.
Maar er zijn toch 2 kleine stukjes cactus en 1 stukje vetplant in de valies gesukkeld…
Voor altijd een herinnering aan onze mooie week op dit prachtige eiland…🌵🏝
